Prymitywiści to artyści niewykształceni, nieprofesjonalni, uprawiający sztukę naiwną. Ich dzieła przypominają często malunki dzieci, są niezgrabne, zdeformowane, tworzone w prostej technice. Tematyka ‘obrazów prymitywnych’ dotyka życia codziennego, lecz odwołuje się również do przestrzeni magicznej i symbolicznej.
W erze impresjonizmu nastąpił pewien przełom w sposobie postrzegania sztuki. Sztuka ludów prymitywnych, dzieci, osób niewykształconych, malarzy nieprofesjonalnych została uznana za wartościową. Była bowiem ‘nieskażona przez intelekt’, szczera, czysta, pozbawiona akademickiej maniery. Salon Artystów Niezależnych powstały w 1884 roku, gdzie pokazywano prace ‘odrzucone’, stał się furtką do postrzegania prac prymitywistów w pochlebny sposób. Na wystawach tych bowiem prac nie oceniali członkowie ‘wykształconego’ jury, lecz otwarta publiczność.
Pierwszym, cieszącym się dużym uznaniem prymitywistą był Henri Rousseau, zwany Celnikiem. Rozpoczął swoją malarską karierę w wieku 41 lat, wcześniej pracował jako urzędnik. Henri za młodu niczym się nie wyróżniał, nigdy nie zdał matury. Jego dzieła malowane są z niezwykłą precyzją i przywiązaniem do szczegółu. Często przedstawiają bogata roślinność oraz zwierzęta. Zasłynął wystawiając dwie swoje prace na Salonie Jesiennym, zaraz obok prac Matisse’a i Braque’a.
Cechy sztuki naiwnej:
- tworzona przez artystów nieprofesjonalnych, niewykształconych, ale także dzieła stylizowane na takie
- niezgrabna, często błędna perspektywa
- prosta, niewyszukana technika
- skrajnie subiektywny punkt widzenia
- niewyszukane kolory, ‘prosto z tubki’
- tematyka codzienna
- symbolizm
- przywiązanie do szczegółu
